Prolog

               Światło ksieżyca wpadało prosto do ciemnego pokoju i srebrzystą łuną otaczało osiemdziesięcio-dziewięcioletnią Helenę, siedzącą przy świecach i Kartach Tarota. Krótkie, siwe i lekko przetłuszczone włosy niesfornie opadały na jej pomarszczoną twarz zdającą się, zastygłą w wiecznym zasępieniu.
 Biała,  nocna koszula spęczniała od  licznych prań, otulała jej ciało.
             Na przeciwległej ścianie wisiał duży,  drewniany krzyż,  przywieziony przez jej matkę z Częstochowy,  jeszcze za czasów wojny. Był dla Heleny oznaką wiecznej służby Bogu.
To właśnie do niego staruszka modliła się o spokojną śmierć,  siedząc w bujanym fotelu.
Nocne modły przerwało jej głośne pukanie do drzwi. Helena podniosła się z miejsca i szybko je otworzyła.
W progu stała na oko czterdziestoletnia kobieta o czarnych, jak smoła oczach i takich samych włosach.  Ubrana była w powłóczystą suknię sięgającą jej kostek i kontrastując z jej bladą cerą.
       Dobro spotkało się ze złem.
W przedwojennym mieszkaniu zapanował chłód i zgasło kilka świec,  jakby nagle wiatr zawiał. Zimne powietrze ocuciło Helenę z resztek senności.
Kątem oka widziała,  jak krzyż powoli odwraca się do góry nogami, po czym spada doszczętnie się roztrzaskując.
 - Boga nie ma! - Wykrzyknęła tajemnicza kobieta, rzucając się na staruszkę.
- Jako Medium nakazuje ci opuścić ciało,  które opętałeś. - Mówiła Helena, a w jej głosie nie było ani nuty strachu.
 Nikt nie przypuszczał, że będą to jej ostatnie słowa.
 Tym razem wygrało zło.

________________________________________________________
 Hejka.
Oto prolog.
Mam nadzieję,  że ten blog się Wam spodoba.
Liczymy na szczere komentarze.
Pozdrawiamy.
 - Autorki